عقرب کشی

۱)یک بچه خوشگلِ دختربازِ تهرانیِ نیم چه کمونیستِ گیاه خوارِ قبل و بعد از انقلاب، پسر یک حاجی بازارِ مذهبیِ پول دارِ دبشِ محتکر و ریاکار، از خانه توسطِ پدر بیرون رانده می شود و او که حتی دوست جون جونی و هم خانه و همراهِ دختربازی های جوراجور او را از خانه اش می راند، تصمیم می گیرد که پنهان از خانواده به جبهه ی جنگِ ایران با عراق برود. دستش را ترکش خمپاره می شکند. او را به بیمارستانِ موجی های جنگ می برند. مادر و خواهر بعد از چند سال پیگیری به محل اختفای او پی می برند و او را به خانه می آورند. قاطی دارد. همه گمان می کنند یک جور خل و چل است. به جز خودِ زبلش که می داند دیوانه نیست. اما امواجِ ترکش های مداوم خمپاره و بیهوشیِ بعد از قطع شدنِ دست حافظه ی او را تا حدی از یاد برده و پریشان کرده است. او در پیِ بازگرداندن حافظه خواهر خانه نشین را به مکان هایی می کشاند تا بیاد آورد که “خزر”ی که بکارتش را خواسته او بردارد و از او حامله شده خودکشی کرد و همین سبب شد که مست و پاتیل مثل یک دیوانه هرچه جام بلورین و چینیِ عتیق در خانه را خرد و خاکشی کند. حرکت هایی که پدر را کنجکاو به کندو کاو می کند و کتاب های ضاله اش را می یابد و اورا به دست شلاق ناهیان از منکر می سپارد. و بعد پورپیرار سرگروهبانِ هم سنگرِ مثل خود علیل از جنگ را سال ها بعد با خود بالای کوه های صعب العبوری که زمانی محل پرتاب خمپاره های عراقی ها بود می برد. محلی که وظیفه ی دیده بانی گروهان با او بود. و هدف از این دیوانگی: دست مدفون شده ی حامل حلقه ی انگشتری نامزدی با یک دختر را که یادش نمی آید چه کسی بوده و یک جورایی مطمئن است توی انگشت دست قطع شده بوده را پیدا کند. دختری که در نهایت معلوم می کند یک دختر تشکیلاتیِ کرد بوده است. دختری که عاشق او می شود اما می داند که اگر سردمدارانِ تشکیلات از ماجرا با خبر شوند دختر را محاکمه خواهند کرد. یعنی این بار نیز امیر ناکام می ماند. ناکامی تم اصلی داستان است. در هر ساحتی. و اما او باز حاضر است برای کامگیری اش به هرجا برود و به هرخطری خود را بیاندازد. مبحث بر سر “فقدان” ژاک لکان است. و این فقدان است که تا ابد با ما در زندگی همراه. و هم این کمبود هاست که ما را مدام به تکاپو می اندازد. رانشی که ما را زنده نگاه می دارد. و اما هیچ گاه فقدان جایش را پر نمی کند. یا به قولِ راوی “همیشه دوتاش بیرون است.”.